Jak to jest być mną?

Jestem sobą, przynajmniej się staram. Nie lubię kłamać i staram się to robić najmniej. Ale muszę przyznać, że często udaję kogoś innego, albo staram się ukrywać niektóre cechy. Na przykład moją "zboczoność". Wyjaśnię, jest w cudzysłowie, ponieważ nienawidzę tego słowa i uważam, że jego znaczenie jest nie do końca jasne. Ale jeszcze do "zboczoności", jestem BARDZO zboczoną osobą. Te osoby, przed którymi się całkiem otworzyłam, mogą mnie uważać, za najbardziej zboczoną osobę, jaką znają. Właśnie, te osoby przed którymi się otworzyłam. Na co dzień ukrywam tę cechę. Mało kto wie, że właśnie taka jestem.

Ale jak to jest być mną?



Trochę nie wiem jak o tym cokolwiek napisać. Jak wam to napisać, żebyście zrozumieli. Nie wiem. Nigdy nie byłam kimś innym, niż mną. Ale oczywiście spróbuję.

1. Jestem bardzo dziwną osobą. Ta dziwność objawia się wieloma cechami. jedną z nich, jest to, że prawie zawsze gdy się mocno uderzę (ale tylko niespodziewanie) nie płaczę, tylko się śmieję. Bardzo się śmieję.

2. Uważam siebie za odważną osobę. Co prawda boję się paru rzeczy, m.in. pająków, wysokości i igieł.

3. Uważam siebie też za osobę bardzo otwartą i towarzyską. Wiem, ze gdybym chciała, mogłabym podejść do przypadkowej osoby na ulicy i spytać ją o imię.

I teraz parę dziwnych faktów o mnie:

Jem kinder niespodziankę nie rozkładając jej, tylko gryzę w całości.
Potrafię (i lubię) pić wodę z 5-litrowej butelki.
Mam w pokoju szufladę ze słodyczami, ale ich nie jem i niektóre już tam leżą około rok.
Zawsze chcę coś zrobić inaczej niż wszyscy.
Nie potrafię czytać, gdy ktoś się na mnie patrzy.
Od zawsze chcę zwrócić na siebie jak największą uwagę, czasami w dziwne sposoby.
Potrafię znaleźć w internecie WSZYSTKO.

Jeśli chcecie, napiszcie coś o sobie w komentarzu.

Papatki!
Melindzia ;*